Pierwszy przypadek zespołu Cornelii de Lang został udokumentowany w 1916 roku przez Wilfreda Roberta Brockmanna. Drugie w 1933 roku przez holenderską pediatrę Cornelię Catherinę de Lange i to od niej nazwano tę chorobę, chociaż wcześniej nazywano ją zespołem Brockmanna-de Lange i jest ona znana potocznie jako karłowatość amsterdamska lub zespół krzaczasty. Obecnie zespół Cornelii de Lange nazywany jest akronimem CdLS.
Zespół Cornelii de Lange to choroba genetyczna występująca od urodzenia, choć nie zawsze rozpoznawana od urodzenia. Chociaż zespół Cornelii de Lange ma charakter dziedziczny, a mutacje w określonych genach mogą wskazywać na wzorce dziedziczenia, większość przypadków wynika z nowej mutacji genetycznej u osób, u których w rodzinie nie występowała choroba, a w 30% przypadków konkretna przyczyna jest nieznany. Zespół Cornelii de Lange dotyka 1 na 10 000–30 000 żywych urodzeń, chociaż eksperci podejrzewają, że wiele łagodnych przypadków pozostaje niezdiagnozowanych.
W szczególności geny, które mutują, to NIPBL, SMC1A, HDAC8, RAD21, SMC3. Mutacja zakłóca kompleks spójności, grupę białek, które odgrywają kluczową rolę w kierowaniu rozwojem prenatalnym. Objawy wywołane przez SMC1A, RAD21 i SMC3 są zwykle łagodniejsze niż te spowodowane przez NIPBL. Mutacje HDAC8 można powiązać z określonymi nieprawidłowościami, takimi jak opóźnione zamykanie ciemiączka przedniego, problemy stomatologiczne i szeroko rozstawione oczy, a także, podobnie jak w przypadku NIPBL, u poszczególnych osób mogą występować znaczne upośledzenia intelektualne.
Zespół Cornelii de Lange powoduje szereg objawów, które mogą mieć różny charakter, od łagodnego do ciężkiego i obejmować nieprawidłowości w kościach ramienia, dłoni i palców. Rysy twarzy mogą być zniekształcone przez łukowate brwi, które często spotykają się pośrodku, nienormalnie długie rzęsy, zęby rozstawione w pewnej odległości i nisko osadzone uszy. Inne objawy obejmują nadmierne owłosienie ciała, małe głowy, problemy ze słuchem i trawieniem oraz rozszczep podniebienia. Problemy behawioralne są podobne do tych, które czasami występują u osób ze spektrum autyzmu.
Wiele osób z zespołem Cornelii de Lange nie wykazuje żadnych oznak problemów behawioralnych, u innych mogą one być poważne i obejmować samookaleczenie, samostymulację, silną reakcję na codzienne bodźce, która utrzymuje się po wycofaniu bodźca. Może występować brak wrażliwości na ból lub zwiększona wrażliwość na ból, co wskazuje na podstawowe problemy neurologiczne. Często występuje nadpobudliwość i krótki czas koncentracji, a opiekunowie zauważają arytmię lub nieregularne wzorce jedzenia, snu i reakcji emocjonalnych. Chociaż wieloma z nich może zająć się pediatra doświadczony w problemach behawioralnych, uporczywymi problemami musi zająć się psycholog behawioralny lub psychiatra dziecięcy, a poważne i długotrwałe problemy behawioralne nieuchronnie wymagają długoterminowego zaangażowania specjalisty.
Małe zęby i zęby stłoczone razem mogą być konsekwencją rozwoju małej szczęki u osób z CdLS. Higiena jamy ustnej może być problematyczna i zaostrzona przez refluks żołądkowo-przełykowy, w którym obecność kwasów trawiennych w jamie ustnej powoduje próchnicę zębów. Wczesna ocena stanu zębów oraz kontynuacja leczenia i strategii zapobiegawczych mogą pomóc w rozwiązaniu większości problemów. Rozszczepy podniebienia są częste w przypadkach CdLS i mogą powodować problemy z kanałem słuchowym i nawracające infekcje ucha. Jeśli rozszczep podniebienia zostanie wyleczony wkrótce po urodzeniu, można zapobiec problemom z jedzeniem i mówieniem, które w przeciwnym razie mogłyby się ujawnić. Niemniej jednak ubytek słuchu może wahać się od łagodnego do głębokiego i może zmieniać się z czasem. Wąskie kanały słuchowe i trudności w przeprowadzeniu dokładnego badania wynikające z zachowania pacjenta stanowią wyzwanie dla każdego audiologa.
W przypadkach CdLS obserwowano zez, oczopląs, ciężką krótkowzroczność i opadanie powiek lub opadanie oczu. Wczesna ocena przeprowadzona przez optometrystę jest pierwszym krokiem we wdrażaniu działań korygujących jakąkolwiek wadę optyczną pacjenta. Należy również zauważyć, że niektóre dzieci z CdLS nie wykazują normalnego zachowania wzrokowego.
Badania pokazują, że od 20% do 30% dzieci z zespołem Cornelii de Lange ma jakąś formę wrodzonej wady serca. Ciężkie schorzenia można łatwo zdiagnozować już po urodzeniu; inne, mniej poważne problemy są trudniejsze do wykrycia. Zdecydowanie zaleca się wczesne skierowanie wszystkich dzieci z CdLS do kardiologa dziecięcego. Wrodzona choroba serca może być przyczyną problemów ze wzrostem i niedoboru wzrostu.
Tylko niewielki odsetek pacjentów Cornelii de Lange nie wykazuje żadnych problemów z mową. Większość ma problemy, takie jak błędy w artykulacji, używanie substytutów dźwięku lub zniekształcone spółgłoski, może również występować apraksja mowy. Wczesna interwencja i terapia logopedyczna mogą w wielu przypadkach spowodować znaczną poprawę.
Początek dojrzewania pod względem fizycznym, emocjonalnym i behawioralnym jest typowy dla typowych osób, chociaż wahania nastroju i inne problemy behawioralne mogą być poważniejsze. Opiekunowie często muszą także rozważyć metody zapobiegania niechcianym ciążom.
Osoby z zespołem Cornelii de Lange mogą być wrażliwe na temperaturę, smak, konsystencję, środowisko, w którym spożywany jest pokarm, a także przez osoby obecne, w tym osoby karmiące, jeśli jest to konieczne. Na apetyt mogą wpływać wspomniane wcześniej dolegliwości trawienne oraz inne problemy żołądkowe, w tym wymioty i wzdęcia.
Wczesna interwencja i zastosowanie odpowiednich bodźców może odegrać główną rolę w rozwoju osób z CdLS. Z przeprowadzonych badań wynika, że średni wynik IQ pacjentów z CdLS wynosi 53. 53 mieści się w przedziale wskazującym na umiarkowane upośledzenie umysłowe. Jednakże wykorzystanie obszarów mocnych, takich jak pamięć wzrokowo-przestrzenna, poprzez wykorzystanie komputerów i stymulację dotykową, okazało się skuteczną strategią rozwoju.
Edukacja odgrywa kluczową rolę obok zagadnień medycznych i ma kluczowe znaczenie w przezwyciężaniu wielu problemów. Plany edukacyjne, staranne umiejscowienie edukacji, w której nauczanie może być dostosowane do danej osoby, pomaganie pacjentom z CdLS w minimalizowaniu ich fizycznych ograniczeń i problemów oraz pomaganie im w pełnym rozwoju, wymaga interdyscyplinarnego podejścia ze strony logopedów i terapeutów zajęciowych, fizjoterapeutów, nauczycieli-lekarzy i oczywiście rodzice i opiekunowie.
Fundacja Cornelii de Lange ma siedzibę w Avon Connecticut. Na życzenie zapewnia bezpłatny pakiet informacji i działa na rzecz wspierania rodzin, osób zawodowych i nie tylko.